|
Barkarola |
舟歌 |
|
Po dolinie Brenta płynie，po niej pływa cień gondoli， Z szmerem wiosła fala niosła tęskną nutę barkaroli. Moja luba，dziewic chluba，gdzieś mię czeka na krużganku， Łamie dłonie，we łzach tonie，myśli marzy o kochanku. Troska dzienna，noc bezsenna z nas jak upiór krew wysysa， Aż nim skroni nie osłoni grobowego cień cyprysa. Każdą nocą z chmur migocą，wciąż na ziemię patrzą gwiazdy: Jak świat światem，zimą，latem nieskończone kończą jazdy. Rosy leją，lecz nie mdleją jak płaczący w smutku człowiek. Nie kochają，łez nie znają，nie wypłaczą złotych powiek. Serce chore w nocną porę，jak kwiat nosny się otwiera， Bo rozpacza bez słuchacza dusza czuła，miłość szczera. Płyń，płyń，łodzi，księżyc wschodzi，ot，i luba na krużganku! Łamie dłonie，we łzach tonie，myśli，marzy，myśli，marzy o kochanku. Blask księżyca pięknej lica kołem światła opromienia. Gdy ją zoczył，na brzeg skoczył i zmieszali łzy，westchnienia. Po dolinie Brenta płynie，po niej pływa cień gondoli， Lecz o mdlała i skonała tęskna nuta barkaroli，barkaroli. |
ブレンタの谷を流れ ゴンドラの影が浮かんでいる オールのつぶやきとともに 波は運ぶ 舟歌の憧れの響きを 愛しい人 輝く乙女は どこかで私を待っている 回廊の中 手を震わせ 涙にくれて 恋する人の夢を見ながら 日々の憂いに 眠れぬ夜はわれらから血を吸う 幽霊のように 聖堂が覆われるまで 糸杉の死の影に 毎晩雲がちらつき 星たちはなお大地を見下ろしている 世界から世界へ 冬と夏とは終わりのない旅をする 露が降り注ぐ だが消えることはない 悲しみに泣く人のように 愛することもなく 涙も知らず 金色のまぶたを濡らさない 心は夜に病む まるで咲く花のように 魂は聞き手のない絶望を感じ 魂は感じるのだから 心からの愛を 進め 進め 小舟よ 月が昇る 愛するひとは回廊に！ 手を震わせ 涙にくれて 夢みる 夢みる 恋する人の夢を 月の美しい顔の輝きは光の輪を発する 彼女を見て彼は岸に飛び移り 二人は涙とため息を交わす ブレンタの谷を流れ ゴンドラの影が浮かんでいる けれど彼女は気を失い 舟歌の響きは 舟歌は消え去った |
( 2021.04.14 藤井宏行 ）